Pregon 1950 |
Escrito por Administrator |
Jueves, 19 de Marzo de 2009 17:25 |
De las ceremonias de Sevilla, Málaga, Córdoba, Granada, tengo la impresión que el ensayo, la novela y el cinematógrafo han venido grabando en mi mente. jTantas son las plumas ilustres que se han dejado seducir por el ambiente y por el tema I ... De los ritos vivarienses apenas si tengo — apenas si tiene nadie que no los haya vivido — la sensación que anualmente me ofrecen estos folletos que, con loable acierto, publica la Cofradía del Santísimo Cristo de la Piedad. Sólo, pues, a través de sus páginas me es dable imaginarme, vagamente, el encanto de los desfiles procesionales, en la noche, por las tortuosas rúas y las plazuelas de Vivero, donde — pueblo gallego, al fin — , lejos de la algarabía y el pintoresquismo meridionales, resplandecen, tan sólo, la luz exterior de los cirios y la luz interior de la piedad. Me atrae, como católico, la Semana Santa de Vivero No quisiera morirme sin vivir una y otra: la Semana Santa sevillana, para llenarme de España; la Semana Santa vivariense, para henchirme de Dios. Maxino e lembro o Ourense da miña nenez, asustados os nenos e os páxaros por o bruído xordo e tris-teiro das trécolas, pensando na cidade galega, Viveiro, que ainda ergue na praza o emordante Gólgota e representa nas rúas a dramática da Pasión cada primaveira nova pros curazós sinxelos pois nin a lus doncel refrexada nos espellos do mar e do Landro aturan sen bágoas o crime legalista da soberbia human nin as yalmas son ainda atal negras pra non se doer dos encetadores dentes do remordimento por a culpa de todos. Tiña de ser a feitiña cuncha do mar, o remallete das froles do val, o inxerte ditosa das belezas da onda e do chán a que chorara por todas as outras vilas e tivera a honra representar dend'o «Soli Deo honor et gloria» da manan dos Ramos deica o tremendo pecharse de lousa do serán do Viernes Santo... Foron sempre as fermosas as primeiras no sacrifizo e no lembrar. jCampaíñas de Santa María, a insine maosazga, a fidalga eirexa de romanceo e romántico cerne e gromo, do San Francisco latexante de sóidas e arelanzas, de Val-defroles madrugueiras ca lúa inda desperta freiriña do ceo, do San Roque afeito as larganzas do mar. Na mañán dos Ramos badelan aixiña, en ledo concertó, e querense abouxar e abouxar as xentes pra esquencer o dito das Profecías Despoixa, conforme a primaveíra esmalta os cotos e o salayo do mar fáise doce, as horas da Pasión afondan os horizontes das yalmas, o tempo da historia dos homes é apenas o pábilo fumoso d'un cirio do tenebrario, dos outos luceiros — o velamen das Tres Marías cecáis se deite co vento mareiro — figura descer un ayiso e unha queixa: non vos durmades, non é noite de pechar os ollos. . . Todos os lirios da luzada agardan por o drama do Encuentro na praza, e as nubes do serán deteñénse no seu bogar acendendo purpuras na hora do Enterro. Xentes do mar, e da campia, da cidade e das aldeas alentan en Viveiro a sua Xerusalén grazas a función antisa da Semán Santa. Todo curazón human leva en sí, confesada ou non, unha Xerusalén, unha Roma e unha Compostela. Ista funzón ten entre putras escelenzas a de nos alonxar por algún tempo do fadalismo da natureza. E asin no are'a loira da praya figurase recoñecer o siñal do andar de Xesús, e calquer arboredo semella Horto das Uliveiras. O Evanxeo é o soio libro que di o mesmo en todas as limfoas. Non pode perder na tradución. En calquer fala, todas son obra divina, fala a Ley de Gracia. Igual acontece cas imaxes da Semán Santa cando pasan, e se moven, e nos seos movimentos van fiando os momentos mais grandes da historia das yalmas. E no esceario de Viveiro semella mas fonda a Pasión representada por ser o tributo, o remordimiento e .o amor da mafiña e do val conxugados nos desposorios da beleza por os ancles da ponte. |
Para ponerte en contacto con nosotros, o para aportar tus ideas y sugerencias escríbenos:
websemanasantaviveiro@gmail.com